Bu gecə yoxluğunun şənliyini edirəm. Aylar əvvəl sənsizliyə yazdığım şeiri oxudum, bir də dünən gecə yazdığımı...
Heç fərq yox...
Niyə azalmırsan məndə? Niyə gedişin dünən kimi?
Niyə sənə yazdığım hər yazı, həmişə eyni yerdə tıxanır?
Mən bu günə qədər kimsəni yoxluğunda bu qədər əhəmiyyət vermədim... Kimsəni yoxluğunda bu qədər darıxmadım... və buna əmin ol;
heç kim, yoxkən bu qədər sevilmədi...
Mənim qarşıma "eşq" deyə bu nəticəsi çıxaran, yarım qalmışlıqdan başqa bir şey deyil, bunun fərqindəyəm...
Amma yaxşı amma pis, bitməli hər hekayə! Sən bitmədin..... Bitməyənsən...
Ayrılığın adını qoya bilmədik sevgilim.
buna görə qopa bilmədik bir-birimizdən heç cür......
Mən yarım qalan və adı qoyulmayan heç bir şeyi unutmam... unuda bilməm.....
içimdə sızısı qalar. Ya hər şey yaşanacağı yerə qədər yaşanıb sona çatmalı ya da ayrılıq haqqında danışılan olduğunda bir daha kimsənin çıtı çıxmamalı! Biz bunu bacara bilmədik, ayrıla bilmədik!
Sən yaşanıb da bitsəydin əgər xətirimə gəlməzdin. Səni bu qədər yazılası edən, yarım qalmışlığındır...
O gecənin səhərində, ayrılığın ağılına haradan gəldiyini bilirəm... Anlamışdınıl mənim mücərrəd' a tutqun olduğumu...
Ona görə getdin kim bilər... Sevilmək üçün, gözəl xatırlanmaq üçün, itkin düşməyi seçdin... haqlı idin bəlkə də...
Adi heç bir şeyi sevə bilmədim mən həyatım boyunca.....
Hər kəsin, hər an yaşadığı heç bir şeyi mənimsəmədim... Mən yaşadığım heç bir eşqi həyatın axışına buraxmadım. Bunu edənlər hər vaxt itirər...
Zaman deyilən anlayış düşmənidir aşan... əgər ortada eşq deyilən bir şey varsa, nə edib edib zamanı dayandırmalı. Biz bunu bacara bilmədik....
halbuki bu o qədər çətin bir şey deyildi sevimli... Fərqli bir doxunuş, ağızdan çıxan və bu günə qədər istifadə edilməmiş bir söz çatardı zamanı dayandırmağa.....
Mən, eşqdən söz açıldığında zamanı dayandıra bilməyən kimsəni sevə bilmədim... Ondandır bəlkə də varlığında sevə bilmədiyim insanları, yoxluğunda arzulamaq....
Bəlkə də təsdiqlənildir, yanındaylan ürəyinin qürbətinə düşdüyüm bir sevgilini, sırasında darıxmaq. ..Yokluğun heç də ədalətli deyil... məni yox edir, səni var edir sevdiyim.....
Bəli sevirəm səni varlığına baxmayaraq! Üç mövsüm dəyişdi bu şəhərdə amma mən varlığınla-yoxluğunun təzadını həll edə bilmədim... səni yaşamaq istəmirəm! ....
elə bir sən yaratdım ki sən yoxkən, yaşanıldığı an itirər mənasını... sən yoxkən yaratdığım sən, qadağan etdi sənə toxunmamı... Sənə düşmən bir sən var içimdə....
səni sənlə döyüşdürürəm, olan mənə olur... Tam olaraq xatırlamıram amma uzun zaman əvvəl bir yerdən eşitmişdim bu sözü,
"HANI RUHLARIMIZ ÖPÜŞƏR HA? BAŞQASINDAYKƏN AĞIZIMIZ..."


Bu an varlığınla yoxluğunun təzadını bu şəkildə təyin edirəm, səni sənlə döyüşdürərkən məğlub olan ürəyimə... Bir neçə ay keçdikdən sonra, daha aydın olar bir tərif tapa bilərəm əlbət amma indi gerçək olan bu; RUHLARIMIZ ÖPÜŞÜR SEVGİLİM...
Gedişin məni yaralamadı, əksinə daha bir sevilər hala gəldin... Varlığındakı səni, yoxluğundakı sən qədər sevə bilməzdim... "Kaş ki sən yanımda olaydın, kaş ki bir şeylər edib səninlə zamanı dayandırsaydıq" deyə heyıflenmirem artıq.....
Hər nə qədər adı qoyulmasa da bir qopmanın, hər nə qədər imtina etməyi bacara bilməsək də, ayrılıq ehtiyacdan idi bu hekayədə. .Yazık! son sözü zaman söyləyəcək. .Yazık!bu səfər həyatın mərhəmətsiz axışına buraxdıq eşqi. ..men səndən qalan ayrılığa belə yas tuta bilmirəm adam kimi! Bunu maneə törədən sənin varlığın...
mən bu qədər zaman yoxluğundakı sənlə həyatı paylaşsaydım və belə bir sənlə ayrılığı yaşasaydım, heç bir şeir asan asan həyata çevirə bilməzdi məni.
bu qədər gözəldir sənin yoxluğun... i bu qədər ayrılğına kədərlənməmi maneə törədir varlığın.
VARLIĞININ CANI CƏHƏNNƏMƏ, YOXLUĞUNU GÖTÜRMƏ HEÇ OLMASA....